December 2018 - Mei 2019

Voor de start van dit bericht ga ik terug naar vorig jaar. Na de gebeurtenissen van november waren de feestdagen van december net even anders. Tijdens een van de Rotarybijeenkomsten werd ons gevraagd of we iets gepland hadden voor Kerst. Dit was niet het geval dus werden we uitgenodigd voor het Kerstdiner bij de ouders van de eigenaren van MyTrucking - het bedrijf waar ik werk. Dit was een erg gezellig avond met al hun familie daar, lekker klassiek Kerstdiner en gezelligheid. Als aardigheidje hebben we een kerstkrans en speculaas meegenomen. We zijn erg blij dat we uitgenodigd waren! Van tweede Kerstdag hebben we een lekker relaxte dag gemaakt.
Dit keer hebben we de frituurpan weer tevoorschijn gehaald om oliebollen te bakken, voor ons en onze Zuid-Afrikaans-Kiwi vrienden. Ze vielen bij hun erg goed in de smaak en op nieuwjaarsdag hebben wij de laatsten opgegeten tijdens een fietstocht. Lekker in de zon op een bankje met uitzicht over de velden en op de heuvels - genieten!

Dan door naar februari. Halverwege deze maand kwam Feija's vader over vanuit Nederland voor zes weken vakantie. Het eerste weekeinde dat hij hier was, zijn we naar het Art Deco festival in Napier geweest. Wij hadden kleding besteld in de stijl van de jaren 1920/30 en dat konden we dus mooi dragen. In dit weekeinde val je namelijk meer op als je geen kleding in deze stijl draagt! We hebben erg genoten van de evenementen, muziek en het hele weekeinde. Omdat we toch in Hawkes Bay waren, hebben we gelijk meer van de omgeving gezien: Uitzicht van Te Mata Peak en een excursie per bus naar de jan-van-genten kolonie bij Cape Kidnappers.
Het volgende weekeinde was een van de grootste evenementen in de Wairarapa: het tweejaarlijkse Wings over Wairarapa op het vliegveld in Masterton. De Rotaryclubs van Masterton en Carterton werken hieraan mee als vrijwilliger. Voor Feija en mij betekende dit het verkopen van programmaboekjes gedurende de zaterdagmiddag en als bijkomend voordeel hadden we gratis toegang. Dit festival staat helemaal in het teken van vliegtuigen -groot en klein, vliegend en geparkeerd. Heel bijzonder is dat de privécollectie van Peter Jackson ook te bewonderen is. Hij heeft replica's van vliegtuigen uit de eerste wereldoorlog die gebouwd zijn van originele onderdelen, waaronder enkele Fokkers van de Duitse luchtmacht. Met deze vliegtuigen werd een luchtgevecht nagespeeld - natuurlijk zonder schade. Wat helaas niet doorging was het overvliegen van een B52 van de US Airforce. Onderweg van Guam naar Sydney zou deze 'even' overvliegen, maar er waren technische problemen met het vliegtuig. Een Orion van de Nieuw-Zeelandse luchtmacht diende als vervanging. De dag werd -na een flinke stortbui- afgesloten met een spectaculaire vliegshow in het donker. Hierbij waren de vliegtuigen verlicht en werd er vuurwerk afgestoken vanaf de vliegtuigen. Prachtig! Het programma voor zondag werd helaas afgelast vanwege het weer.
Een extra verrassing was date mijn oom en tante een nacht bij ons bleven overnachten tijdens hun reis door Nieuw-Zeeland. We hebben heerlijk bijgepraat en van het mooie weer genoten. Het is altijd leuk om familie en vrienden te ontmoeten: ze zijn altijd welkom.

Na deze twee weken was het ook voor ons tijd om op vakantie te gaan. Deze bracht ons in twee weken tot de noordelijkste punt van Nieuw-Zeeland en weer terug. De eerste stop was vrijdagavond in Whanganui (ook wel Wanganui genoemd). De accommodatie was een ruim huisje op een erg mooie camping aan de Whanganui rivier. Een goed begin. De volgende ochtend maakten we een boottocht over deze rivier met een oude gerestaureerde stoom-raderboot: de Waimarie. In de tijd voor spoor- en wegverbindingen werd deze boot gebruikt om post, goederen, vee en mensen van en naar het binnenland te vervoeren. In 1952 zonk ze om 50 jaar later gelicht en gerestaureerd te worden. Weer terug in Whanganui hebben we geluncht en daarna een wandeling gemaakt naar de War Memorial Tower op Durie Hill, net naast het centrum. Vanaf deze toren heb je een geweldig uitzicht over de omgeving en kan -bij helder weer- Mount Ruapehu en Mount Taranaki zien, beide zo'n, 40km hiervandaan.
De volgende ochtend vervolgden we onze reis door mistige heuvels en lege landschappen naar Waitomo. Dit is een klein dorpje dat voornamelijk, of alleen maar, bekend is van de glimwormgrotten. De meest toegankelijke grot hebben we bezocht. Deze is zo toeristisch dat alle paden vlak en betegeld zijn. Na een rondleiding door de grot werd dit afgesloten met een korte boottocht naar de uitgang. Zodra de boot het donkere deel binnendreef, zag je direct tienduizenden glimwormen - kleine lichtjes aan het plafond van de grot. Een schitterend, betoverend schouwspel.
Na Waitomo bracht de reis ons in Auckland. We overnachtten midden in de stad, zodat het makkelijk was om de belangrijkste bezienswaardigheden te zien. Eerst was er een wandeling naar en rondom de jachthaven. Heel mooi aangelegd met jachten in en appartementen om het water waas de meeste mensen alleen van kunnen dromen. Daarna heb mijn schoonvader en ik het maritiem museum van Nieuw-Zeeland bezocht. Een mooi museum met alles maritiem vanaf de Polynesische boten tot aan de winnende boot van de America's Cup uit 1995 - en de sokken van de kapitein (ugh). De laatste attractie was een bezoek aan de Sky Tower, De bekende toren van het eerste vuurwerk van het nieuwe jaar. Met 328 meter is het hoogste vrijstaande gebouw van het zuidelijk halfrond. De hoogste te bereiken etage is op 220 meter en geeft een schitterend uitzicht over Auckland. Voor het avondeten hebben we Chinees gehaald bij een afhaalrestaurant dat ogenschijnlijk weinig voorstelt. Bijna alles was in het chinees, tot aan de kassa toe. Het eten was geweldig goed, dus een goede keus!
Volgende stop Russel. Via de hoofdsnelweg naar het noorden en de mooie, slingerende Old Russel Road, bereikten we Russel. Een leuk dorpje met terrasjes aan het water. Nadat we van de reis bijgekomen waren vertrokken we naar Paihia waar we de volgende par dagen bleven. Als eerste hebben we de Waitangi Treaty Grounds bezocht, waar in 1840 de Treaty of Waitangi ondertekend is namens de Britse Kroon en door de meeste Maori stamleiders. Dit vormde het begin van Nieuw-Zeeland als Britse kolonie en is nog steeds een belangrijk document in de Nieuw-Zeelandse politiek. De volgende dag hebben we ons verwend met een dolfijnenexcursie naar The Hole in the Rock - een rots in de oceaan met een gat erin. Al in het begin kwamen we veel dolfijnen tegen, dus was de boottocht al geslaagd. Bij het gat in de rots was de zee kalm genoeg dat we met boot en al door 'The Hole' konden varen - een speciale ervaring. Na een rondje om de rots keerden we weer terug door de Bay of Islands met zo nu en dan een toelicht bij de geschiedenis van de eilanden.
Langzamerhand komen we dichter bij Cape Reinga, de noordelijkste punt van Nieuw-Zeeland. Hiervoor verbleven we op een camping in Ahipara bij Kaitaia en aan het zuidelijkste eind van Ninety Mile Beach. De tocht naar Cape Reinga -zo'n 120 km enkele reis- deden we met en excursie per bus. De lokale gids wist enorm veel te vertellen en vermaakte ons goed. Aan het einde van State Highway 1 ligt de parkeerplaats voor Cape Reinga en de laatste 800 meter moet je lopen. Op deze plek kan je goed zien waar de Stille Oceaan en de Tasmanzee elkaar ontmoeten. Ook kan je goed regenbuien aan zien komen waarvan we er een meemaakten. State Highway 1 is de enige geasfalteerde weg vanaf Kaitaia naar het noorden, maar er is nog een tweede State Highway: Ninety Mile Beach. Dit is een breed, vlak en hard strand waar je makkelijk met zo'n 100 km/u overheen kan rijden. Het is slechts 90km lang en niet 90 mijl - een inschattingsfoutje van James Cook toen hij vanaf zijn schip dir deel in kaart bracht. Onderweg kregen we nog de gelegenheid on te 'sandboarden': met een plank van een duin afglijden. Wij hebben dit bekeken en genoten van dit spektakel.
Na een tussenstop ten zuiden van Auckland bij Orere Point bereikten we Whakatane. Hier verbleven we twee nachten en heeft Feija's vader een bootexcursie naar White Island gedaan. Dit is een actieve vulkaan waar je bij goed weer en een rustige vulkaan een rondleiding over kan krijgen. Erg mooi en een heel bijzondere ervaring. Wij hebben de dag in Whakatane doorgebracht en hebben een erg mooie wandeling gemaakt over de heuvel waarnaast de stad ligt. Deze ging door bos en had mooie uitzichten over de zee en de stad.
De volgende plaats op de route was Rotorua. Een plaats waar we graag heen gaan en ook nu weer van genoten hebben. Nog voordat we Rotorua bereikten zijn we naar Hell's Gate gegaan - een geothermisch park dat bekend is vanwege het maanlandschap, de warme ondergrond, bubbelende zwarte modderpoelen en de moddervulkaan. De laatste is een vulkaantje van twee meter hoog waar regelmatig modder uitstroomt. Tja een vulkaan moet ergens beginnen! Vervolgens bezochten we een riviertje met verschillende watervallen en stroomversnellingen, waar je met een rubberboot overheen kan. De volgende dag bracht ons de Buried Village, een vanouds Maori-Pakeha (niet-Maori) dorpje dat met de uitbarsting van de vulkaan Tarawera in 1886 vrijwel geheel bedolven werd onder as en puin. De meeste mensen hebben het overleefd, maar het dorpje is nooit meer opnieuw opgebouwd. Heel indrukwekkend om de verhalen te lezen en door de gerestaureerd restanten van het dorp te lopen. Tijdens de lunch kregen we een lekkere, maar geplette (!) croissant. Na Rotorua vervolgden we onze reis naar Orakei Korako (The Hidden Valley). Een bijzonder geothermaal park dat goed weggestopt ligt op de weg naar Taupo. Je bereikt het door met een bootje de Waikato rivier over te steken. Het is een smalle strook van silica terrassen en geisers gelegen tussen bossen.
De laatste stop van onze was Turangi, ten zuiden van het Taupomeer. Voordat we hier aankwamen zijn we nog gestopt bij de Huka Falls die voornamelijk bijzonder is door dat er heel veel water door een smal uitgesleten 'kanaal' geperst wordt. Prachtig blauwgroen water. Turangi is een goede uitvalsbasis om naar het Tongariro National Park te gaan en wij zijn hiervandaan naar Whakapapa geweest om een stuk te lopen. Door de bewolking hebben we niet veel van de bergen gezien, maar wel veel van de directe omgeving. Terug in Turangi speelden we nog een rondje midgetgolf en beëindigden we de dag met een etentje in de plaatselijke herberg. De volgende dag bracht ons weer thuis.

Na deze mooie en ontspannende vakantie was het weer tijd om aan het werk te gaan. Het normale ritme werd weer hervat met het verschil dat Feija's vader nog een aantal weken bij ons logeerde. Hij ging regelmatig een stuk fietsen en heeft ons met allerlei klusjes geholpen. Het hoogtepunt is de nieuwe brievenbusstandaard die hij gemaakt heeft: nogmaals bedankt! We waren al aardig gewend aan onze nieuwe gast, maar helaas was het dan toch tijd aangebroken om afscheid te nemen. We hebben hem naar het vliegveld van Wellington en dar afscheid genomen, met een paar tranen. Op de terugweg naar huis kregen we nog een minder aangename verrassing: de 'hill' was afgesloten door een brand. Dit betekende dat de enige rechtstreekse weg van Wellington naar ons dicht was. Er was wel een omleiding, maar die was 300km langer. We hebben het nog even afgewacht en na anderhalf uur was de weg weer vrij - gelukkig maar.

Het paasweekeinde stond hier in het teken van een ander groot -jaarlijks- evenement: Balloons over Wairarapa. Dit festival staat geheel in het teken van heteluchtballonnen en de piloten. Op de eerste dagen was het schitterend weer: strakblauw en weinig wind. We hebben dan ook veel ballonnen zien vliegen. Het hoogtepunt was of vrijdag toen we rond half acht 's ochtends de ballonnen boven ons huis hadden hangen - de katten waren daar weer niet zo blij mee. Op de zaterdagavond was de jaarlijkse 'night glow'. Hierbij worden in het donker de ballonnen opgeblazen en -op muziek- verlicht door de gasbranders. Wij hielpen namens de Rotaryclub van Carterton mee met het controleren en verkopen van toegangsbewijzen. Dit begon goed, maar later bleek de wind niet te gaan liggen. Als gevolg konden de ballonnen niet opgeblazen worden en was er geen 'night-glow'. Verder was er wel muziek en eettentjes. Doordat het belangrijkste deel niet doorging kregen we veel vragen van mensen die hun geld terug wilden. Hierdoor werd hals-over-kop het geld opgehaald en moesten we het verkooppunt afbreken.

Verder mochten we bij een van de Rotarybijeenkomsten onszelf introduceren, dus hebben we onze fotoboeken doorgespit en een presentatie gemaakt. Het valt nog niet mee om een presentatie van slechts een kwartier te maken! Het ging goed en het publiek bleef geboeid. Tot slot ben ik ook weer een jaartje ouder en dat hebben we gevierd met lunch en wijnproeven wat we over het hele weekeinde uitgespreid hebben. Lekker ontspannen genieten! Als cadeautjes heb ik een paar afdrukken op canvas gekregen: van een Kiwi en een Morepork. Ook kreeg ik een glazen kat opgestuurd van mijn neef, gemaakt door zijn zus die drie jaar geleden overleden is en gelijk met mij jarig was. Dir kat heeft nu een mooi plekje gekregen.

Eind april hebben we nog de 'Skyline Challenge' gelopen. Dit is een wandeling bij Martinborough over land van drie boerderijen met een behoorlijk hoogteverschil en het oversteken van kleine beekjes - meestal met droge voeten. Aan het einde heb je een prachtig uitzicht over Martinborough en de wijngaarden in herfstkleuren.

In mei werd het weer wat koeler, zodat we in de tuin het een en ander konden doen. We hebben 5 bomen geplant waaronder een goudenregen en meerdere magnolia's. Aan het begin van de oprit is er een rij planten bijgekomen zie hopelijk snel een heg vormen en een stuk gras is tuin geworden met struiken. Dit alles om het zicht op het uit vanaf de straat te beperken.
De feijoabomen hebben goed geproduceerd en de mega-feijoaboom op mijn werk produceert nog steeds - een grote emmer per dag. In die boom kwam ik tijden het rapen een fantail tegen. Ook viel me opeens een wespennest op onder een van de stoelen die buiten staan. Waarschijnlijk 'Asian Paper Wasps'. De groentetuin maken we langzamerhand klaar voor de winter en tijdens het snoeien van de druiven zagen we dat een van de passievruchten bloeit! In huis proberen we een kiwiplan vanaf zaad op te kweken. Van de vijf uitlopende zaadje die we uitgeplant hebben, heeft een het overleeft en deze groeit nu erg snel. Nog een paar jaar wachten op de kiwi’s :-).
Feija is ook weer begonnen met kaasmaken. Eerst nog een gewone harde kaas en nu ook twee brie en twee camembert kaasjes.

Tot slot heeft Feija in mei haar New Zealand Diploma in Small Buisiness and Project Management in ontvangst mogen nemen. Gefeliciteerd!

Tot zover dit bericht. Tot de volgende keer!

De foto’s: https://photos.app.goo.gl/XHoaL91cQzNQRE3D7